Vijf soorten vrouwen

Hopelijk denkt u nu niet: daar heb je hem weer met zijn ideeën. Een beetje gelijk heeft u dan misschien wel. Want ik zet nu een aantal punten op schrift, die al wat langer in mijn hoofd zitten. Ik dacht eraan een artikel te schrijven, maar wie zit daar echt op te wachten en waar zou dat dan moeten plaatsen. Dus gebruik ik dit blog eigenlijk als een soort (test)publiek.

Als je je gaat bewegen op de markt van liefde en geluk op latere leeftijd, kun je een aantal categorieën onderscheiden. Ik beschrijf die vanuit het mannelijk perspectief. Misschien kan een vrouw de vertaling maken naar het vrouwelijke gezichtspunt.

1. Vrouwen die in goed overleg en zonder strijd van hun man zijn gescheiden. Alles is netjes geregeld en mogelijk zien zij elkaar nog (regelmatig) of zijn zelfs vrienden. Met deze vrouwen is in principe niets mis. Die hebben geen trauma’s, hebben hun verleden goed verwerkt en staan open voor de toekomst. Geen rugzakje dus, om dat vreselijke woord te gebruiken.

2. Weduwen. Daarbij is sprake van een glijdende schaal, met aan de ene zijde de diepbedroefden en niet te troosten weduwen en aan de ander kant de “lustige Witwen” die (veel) minder in de ban zijn van hun overleden echtgenoot. Het zal duidelijk zijn dat het in het eerste geval voor een nieuwe partner moeilijk opboksen is tegen de overledene. (In het algemeen bij een extreme hechting, b.v. een hond of een paard.) Even opletten dus mannen.

3. Vrouwen die hun man de bons hebben gegeven. Die hebben daar dus ervaring mee en zouden dat ook een tweede keer kunnen doen. Daar zou een man bindingsangst van kunnen krijgen. Een risicofactor dus. Overigens zijn het meestal de vrouwen die de knuppel in het hoenderhok gooien. De man verbaasd en verdwaasd achterlatend.

4. Vrouwen die door hun man zijn verlaten en dat als traumatisch hebben ervaren. Die vrouwen zouden ook bindingsangst of verlatingsangst kunnen ontwikkelen, waar je als man misschien machteloos tegenover staat. Een vol rugzakje zo gezegd. Overigens verlaten veel mannen hun vrouw pas als ze al een alternatief achter de hand hebben.

5. Vrouwen die eigenlijk nooit een echte relatie hebben gehad. Een ruime en diverse categorie. B.v. BOM-vrouwen en andere alleenstaande moeders. De tweede vrouw in een overspelige relatie, die nooit de eerste vrouw is geworden (95% wordt dat niet). Psychiatrische gevallen in allerlei soorten en maten. De carrièrevrouw dieceigrnlijk geen tijd heeft voor een man. En vul verder zelf maar aan en in. De grote vraag is waarom die nu juist op latere leeftijd een vaste mannelijke partner zoeken. Vaak kunnen ze het gewoon niet, partner zijn.

Take your pick.

En dan is er nog de vraag in welk stadium van daten een vrouw zich bevindt. Als ze pas begint, moet een man wel heel sterke papieren hebben of zij erge haast. Want ze weet maar nooit wat er allemaal nog op haar pad komt. Vanuit de man gezien is het dus minder aantrekkelijk te reageren op een nieuwe aanmelding. Maar hij moet ook niet al te lang wachten, als hij haar heel erg leuk vindt. Want als ze dat echt is, wordt zij misschien voor zijn neus weggekaapt. Op zoek naar het evenwicht dus.

Volgens de theorie moet je iets meer dan tien kandidaten gezien hebben om je een beeld te vormen van het aanbod en hetgeen je in feite zoekt. En als de twaalfde of de dertiende leuker is dan alle voorgaanden, dan schijn je die te moeten kiezen. Daarna neemt de kans op succes weer af. Zeker op latere leeftijd, waarbij de jaren steeds zwaarder gaan tellen.

Uit een klein onderzoekje dat ik heb uitgevoerd en waarover ik al heb bericht, kwam dat er vanaf 55 jaar vrijwel altijd meer vrouwen ingeschreven staan dan mannen. En als je ervan uitgaat dat mannen een zekere voorkeur hebben voor wat jongere vrouwen, dan wordt de verhouding nog wat schever. Er is dus niet voor iedere ingeschreven vrouw een man beschikbaar.

Daar staat weer tegenover dat slechts (100 – leeftijd) % van de vrouwen nog daadwerkelijk op zoek is naar een man. Bij de mannen ligt dat hoger. Het verschil zit hem in de betere sociale invoering van vrouwen dan mannen. Vrouwen hebben hun kinderen, kleinkinderen, tennis, bridge, golf, koor, leesclub, wandelclub enzovoort. En de man de voetbalkantine (in extremo). Die willen worden verzorgd, maar veel vrouwen zijn daar niet (meer) toe bereid.

Conclusies (?)

Teneinde enig inzicht te krijgen in het aanbod op een datingwebsite voor hogeropgeleiden, heb ik wat tellingen uitgevoerd. Deze zijn in tabel en grafiekvorm weergegeven. De gegevens zijn niet te generaliseren, het betreft slechts een bepaald beeld op een bepaald tijdstip.

Wat voor conclusies kun je mogelijk uit deze tellingen en grafieken trekken?

Het grootste deel van de leden betaalt niet, de mannen iets meer dan de vrouwen. Het aanbod aan vrouwen overtreft dat van de mannen. Er is niet voor iedere vrouw een man beschikbaar. Zeker niet als mannen de voorkeur geven aan een iets jongere vrouw. De man is meer de jager en de vrouw meer de prooi, heel klassiek. Als mannen serieus op zoek zijn naar een partner, kunnen zij het best betalend lid worden. Anders blijven ze balend lid, want aangeschreven door een vrouw zullen ze niet worden. Terwijl ook de vrouwen veel te winnen hebben als zij betalend lid worden. Door actief te zijn, kunnen zij de schaarse mannen wegkapen voor de neuzen van hun niet betalende seksegenoten.

Privacybescherming

In het Google- en Facebooktijdperk bestaat privacy niet of nauwelijks meer. Met een paar simpele zoekopdrachten ligt je hebben en houden voor het oprapen. Misschien wil je bij het e-daten iets meer privacy. Er kan immers heel vreemd kaf onder het koren zitten. En op een stalker zit niemand te wachten. Via Google Earth of Streetview staan ze zo in je tuin. Een paar simpele voorzorgsmaatregelen volstaan als eerste “firewall”.

Kies een nickname die niet te herleiden is tot je echte naam en liefst een leuke en aandachttrekkende.
Maak voor het e-mailen buiten de website om een (gratis) e-mail account aan (bij Gmail of zo) dat je uitsluitend daarvoor gebruikt. Gebruik ook hier een niet te herleiden nickname en waarom niet de nickname die je op de dating website(s) gebruikt.
Voor het bellen gebruik je (in ieder geval de eerste keer) een oude GSM met een prepaid SIM erin. Om gebeld te worden hoeft daar niet eens een beltegoed op te staan.
En spreek nooit de eerste keer bij je thuis af, altijd op neutraal terrein.

Als het gelegde contact bevalt, laat je al deze voorzorgsmaatregelen natuurlijk snel vallen. Er heerst al genoeg paranoia in deze wereld.

Zeven stappen of -mijlslaarzen

De hierna te beschrijven zeven stappen waren het resultaat van een van mijn eerste analyses. Het komt neer op voorzichtig aftasten en steeds dichterbij komen. Er is hierbij sprake van een afnemende mogelijkheid op te stappen of af te haken als daar aanleiding toe zou zijn. Maar ik de praktijk gaat het vaak heel anders en zelf heb ik alle mogelijke combinaties en meer dan dat meegemaakt. Hinkstapsprongen, struikelpartijen, zevenmijlslaarzen; alles is mogelijk en toegestaan. Dus begin ik een beetje aan mijn eigen stappenplan te twijfelen.

In het e-datingproces zou je zeven stappen kunnen onderscheiden:

1. Initiatief nemen via de website en een positieve reactie daarop krijgen
2. E-mailen binnen of buiten de website om wat meer informatie te verzamelen
3. Telefoongesprek(ken) voeren waarin je een echte(re) indruk krijgt
4. Korte kennismaking (koffiedrinken = sollicitatiegesprek)
5. Langere kennismaking (samen iets leuks doen = assessment center)
6. Uit eten gaan
7. Huisbezoek
8. Die mag je zelf verzinnen, iets met een ontbijtje of zo … .

Zelf geef ik er nu de voorkeur aan niet te lang te e-mailen, maar snel over te gaan tot bellen. Dan merken zij en ik wel of we een beetje op één lijn zitten. En dan is een eerste afspraak snel gemaakt. Niet in een sneu café en boven een koude kop koffie een wederzijds sollicitatiegesprek gaan voeren. Wel samen iets (leuks) ondernemen en dan te ervaren of je elkaar plezierig genoeg gezelschap vond om de kennismaking een volgende keer voort te zetten. Niets meer, niets minder.